Met maar amper 31 jaar beroepservaring met werklozen en werkzoekenden, zowel in een individuele benadering/aanpak als beleidsmatig, als lid van het vroegere STC, later Serr/resoc en was in die hoedanigheid zelfs enkele jaren voorzitter van de werkgroep risicogroepen al geef ik de voorkeur aan de benaming kansengroepen.

Ettelijke jaren gaf ik ook elke week informatiebijeenkomsten voor werklozen die na hun 50e werkloos werden en die verplicht aan zo’n infosessie moesten deelnemen…Als bijblijfconsulent was ik als het ware een verleng stuk van VDAB wat de 50+ betreft. Maar evenzo voor andere kansengroepen, kortom, werklozen die het moeilijk hadden om aan te pikken op de arbeidsmarkt.

Via de methodiek van de warme overdacht bracht ik zo deze mensen in contact met VDAB. Helaas moest ik vaak vaststellen dat er van warme overdracht géén sprake was. Als deze werklozen mij opnieuw contacteerden, bleek dat zij eerder op een koude steen terecht kwamen bij VDAB.

Tja, als je te horen krijgt op VDAB dat zij wel zullen bepalen wat jij als werkloze wel/niet mag doen, dat ze anders zullen overgaan tot transmissie van gegevens (aan RVA) zodat deze je zouden schorsen,     als je het gevoel hebt dat je niet  werd beluisterd…

Ik wist van het VDAB personeel/bemiddelaars perfect wie er echt voor ging, voor zijn/haar cliënt werkloze en ik wist ook wie van de bemiddelaars enkel ging voor het streepkes zetten… De tools (instrumenten) èn de nodige empathie voor een werkloze was absoluut niet bij elke bemiddelaar in voldoende mate aanwezig.  

Tegelijk maakte ik deel uit van tientallen tewerkstellingscellen (welke de outplacementwerkzaamheden moesten opvolgen en evalueren) die dienden te worden opgericht na een reorganisatie of na sluiting en dit zowel bij grote als kleinere bedrijven. Om er maar enkele te noemen : Philips (2X) Janssen Pharma Beerse (2X) Veha (sluiting) La Corbeille (sluiting) Daf Geel, Friswit (sluiting) Superconfex (sluiting) Belgonucleaire (sluiting) enz… en voor faillissementen was ik ook lid van de arrondissementele tewerkstellingscel die werd voorgezeten door VDAB i.c. een sociaal interventieadviseur.

Na de afbouw èn sluiting van General Motors in Antwerpen, werd ik door outplacementkantoren gevraagd om ook in het Antwerpse informatie te verstrekken aan de ex-werknemers van GM.

De laatste (bijna) 10 jaar ben ik vrijwilliger in een organisatie voor mensen met een beperking. Ook één van die kansengroepen die géén enkele kans krijgen op de reguliere arbeidsmarkt, in het beste geval in een beschermde werkplaats. Ik was ook de eerste voorzitter van het centrum basiseducatie in Turnhout waar ik mee ijverde om de aanvankelijke erkenning van 6.000 uren te verhogen naar 18.000. Ook In die tijd  afgevaardigd bestuurder van het lokaal integratiecentrum Welkom in Turnhout.

Ik heb in al die jaren vooral ervaren hoe ongelofelijk groot de kloof is tussen ik wil werken en geen kansen krijgen om te mogen werken.

En ja,  er zijn zeker ook werklozen die niet WILLEN werken. Daarnaast zijn er echter veel meer werklozen die niet KUNNEN werken, wegens één of andere beperking en vooral zijn er te veel werklozen die niet MOGEN werken, wegens niet de juiste huidskleur, te lelijk, te oud enz…

Ondertussen ben ik al ruim 11 jaar niet meer beroepsactief en heb dus ook géén actueel zicht meer op de werking van en bij VDAB.

Maar wil toch nog dit kwijt : al maanden roepen werkgevers(organisaties) dat ze hun vacatures niet ingevuld krijgen… maar naar mijn gevoel  schreeuwt men niet zozeer om werknemers, wel om witte raven en die zijn zoals je weet zeer uitzonderlijk

Tot slot : werklozen zijn een heterogene groep, waarbij er wel één grote gemene deler is, namelijk willen werken als men daar ook de kans toe krijgt.

Mijn beroepservaring heeft me vooral geleerd dat je niet of nooit iedereen over dezelfde kam mag scheren !!