Je (be)schrijft wel over de problemen in uw blogs maar er gebeurt niks mee. De problemen blijven en er veranderd niks. Deze reactie krijg ik wel eens op de blogs die ik publiceer.

Eerlijk gezegd is deze reactie niet helemaal terecht noch onterecht. Het heeft denk ik allemaal te maken met de keuze(s) die ik maak. En mijn keuze is er eentje van pak de problemen bij de wortel aan en zorg op die wijze dat de kwaal ook genezen geraakt.

Symptoomaanpak

Dat onze stad te maken heeft met een groeiende armoede is een door iedereen aanvaard gegeven. Dat de oorzaken daarvan grotendeels zijn toe te schrijven aan een groeiende werkloosheid, groeiend aantal leefloners… tonen de cijfers duidelijk aan. Dat in deze cijfers ook een te sterk gegroeide diversiteit zich weerspiegelt is ook duidelijk.

Er zijn mensen die kiezen om de symptomen van deze armoede aan te pakken. Als voorbeeld vernoem ik het overigens lovenswaardig initiatief van acties zoals de Frakstok. Scholen worden gesloten omwille van een lockdown en veel kinderen die in armoede leven hebben geen laptop ter beschikking om online lessen  te kunnen volgen. Dan organiseren ze een actie om laptops in te zamelen.

Dergelijke acties hebben een heel hoge aaibaarheids- , aanvaardbaarheids- en haalbaarheidsfactor, worden  ook erg mediavriendelijk bejegend, krijgen veel aandacht en worden bejubeld. En vooral  het lenigt een onmiddellijke nood bij heel wat mensen en geeft aan iedereen die erbij betrokken is een goed gevoel.

Maar ten gronde wijzigt zo’n symptoom-aanpak eigenlijk niets. Het veranderd bijvoorbeeld niets aan de problematiek van leerachterstand, het niet Nederlands gebruiken als thuistaal, minder doorstroming naar het hoger onderwijs, ongekwalificeerde uitstroom uit het secundair onderwijs enz.

Je kan het wat vergelijken met het succes van de pijnkliniek. Na een behandeling daar heb je meestal, tenminste voor een tijd(je) minder pijn, en bijgevolg ook een beter gevoel. Maar de oorzaak van die -vaak terugkerende- pijn is daarmee nog niet weg.

Probleemaanpak

Mijn aanpak, die eigenlijk nog dateert vanuit mijn vakbondsverleden als militant en beroepskracht, is eerder -om in medische termen te blijven- van curatieve aard.

Pak het probleem beleidsmatig aan, bij de wortel. Deze aanpak is vaneigens veel minder sympathiek en krijgt in de media géén respons. Waardoor je de indruk krijgt een roepende in de woestijn te zijn…

Ik geef daarmee wellicht ook aan veel mensen de indruk dat ik niet(s) liever doe dan het beleid op zijn nek te zitten. Lokaal maar ook bovenlokaal.

Een aanpak ook die soms (te) radicaal overkomt. Zo heb ik al meermaals gesteld dat onze Turnhoutse samenleving de te snel groeiende diversiteit niet kan verwerken.

En dat het beleid dan maar de pauzeknop moet induwen en niet langer nog een instroom van nieuwkomers toelaten, tot we de huidige aanwezigheid van migranten en vluchtelingen hebben kunnen absorberen. Zo bijvoorbeeld wat wonen en werken betreft…

En zo creëer je dan weer het imago van een allochtonen-basher te zijn.

Terwijl mijn vragen en voorstellen er net op gericht zijn om de levensomstandigheden van nieuwkomers die reeds in onze stad aanwezig zijn te verbeteren en de samenhang met de gehele bevolking te verbeteren !

Ondertussen heb ik een aantal van mijn bekommernissen overgemaakt aan de bevoegde schepenen en ter kennis gebracht van alle leden van de gemeenteraad…maar dat is stof voor een volgende blog