Van het kraamgeld tot een premie bij overlijden en alles wat daar tussen ligt, zorgen wij -dank zij onze sociale zekerheid- voor de mensen van aan de wieg tot in het graf. En dit is geen boutade maar de werkelijkheid.

Maar dat is op zich geen garantie dat we altijd even zorgzaam omgaan met mensen of met het menselijk kapitaal.

Ik was dan ook wat verbaasd te vernemen dat de GRI (geneeskundige raad voor invaliditeit) beslist om dit jaar maar liefst 29.229 ,langdurig zieken controlevrij te maken en dus op invaliditeit te laten tot aan hun pensioen.

Voor altijd ziek

Concreet betekent dit het volgende : Verlenging tot pensioen voor wie dit jaar controle zou krijgen en hieraan voldoet:

• Langdurig zieken die al tien jaar of langer arbeidsongeschikt zijn
• Langdurig zieken die 58 jaar zijn of ouder
• Langdurig zieken die 50 jaar zijn of ouder én die al vijf jaar of ­langer, arbeidsongeschikt zijn

Dit is een one shot en heel uitzonderlijk’, zegt het Rijksinstituut voor ziekte- en invaliditeitsver­zekering (Riziv), de overheids­instelling die de Hoge Commissie overziet. Het Riziv moest naar ­eigen zeggen keuzes maken door de coronacrisis. ‘De werk­belasting voor de artsen moest omlaag’, zegt arts-coördinator Chantal Castelein. ‘Door de ­coronacrisis konden de adviserende artsen tijdelijk geen fysieke consul­taties doen. Dat moeten ze nu inhalen. En door de strikte ­coronamaatregelen kunnen ze ook minder mensen uitnodigen.’

Geen voorbeeld van zorgzaamheid

‘Ik begrijp de beslissing op ­verzekeringstechnisch vlak, maar niet vanuit menselijk standpunt. Eigenlijk geven we die mensen op en zeggen we: we kunnen met u niets doen’, zegt professor ­arbeids­geneeskunde Lode Godderis (KU Leuven). ‘Ik ben het er volledig mee eens dat het voor die groep bijzonder moeilijk is om de terugkeer naar werk te ­regelen. Maar ik denk dat we dat ­moeten proberen.’

Ook in de werkloosheid hebben we in het verleden dergelijke maatregel gekend. Wie 1 jaar werkloos was en 50 jaar, kon van de maxivrijstelling genieten en hoefde op geen enkele werkaanbieding en/of opleiding nog in te gaan. Deze regeling werd pas afgevoerd op 1/7/2002. Deze maatregel was vooral bedoeld om de werkloosheidstatistieken kunstmatig op te smukken.

François Perl, ­directeur-generaal van de dienst Uitkeringen bij het Riziv, geeft zelf aan dat de beslissing ‘wat verbazend lijkt voor externe ogen’, maar benadrukt dat ze ‘amper impact zal hebben op de sociale zekerheid’.

Maar in dat laatste vergist hij zich. Immers moeten, net als in  de werkloosheid, al die jaren wel worden gelijkgesteld voor de berekening van het pensioen. In de werkloosheidsuitkering is, bovendien géén inhouding voorzien voor de pensioenen. En op de invaliditeitsuitkering slechts 3,5%

Het is door dergelijke maatregelen dat onze pensioenen voor meer dan 33% bestaan uit gelijkgestelde jaren. Jaren dus waarvoor géén of slechts een zeer beperkte RSZ-bijdrage werd geleverd…

Maar nog veel belangrijker is dat je de eigenwaarde van veel mensen, hun perspectief op werken (al dan niet deeltijds) en zelf een inkomen verwerven door arbeid, al op hun 50°e  wegneemt. !!

Destijds kende ik ook +50 jarige werklozen die absoluut wilden dat de VDAB hen jobs en/of opleidingskansen bleef aanbieden. Maar dat kon toen niet wegens de federaal geldende maatregel van vrijstelling.

Voor mij is dit alvast geen goed voorbeeld van hoe wij zorgzaam zouden moeten omgaan met mensen die een medische tegenslag hebben in hun leven.

https://www.standaard.be/cnt/dmf20210129_97844420