In tegenstelling tot wat Frans Halsema en Jenny Arean zongen -vluchten kan niet meer- in de musical En nu naar bed (première 5/11/1971 in theater Carré) kan vluchten nog steeds wel.

En dat is maar goed ook voor wie op zoek is naar internationale bescherming, dat zijn die mensen die we nog steeds asielzoekers noemden.

Al neemt die groep die hier, volgens de conventie van Genève, echt nood aan blijken te hebben al wel enkele jaren af. Zo bedroeg het beschermingspercentage in 2016 nog bijna 60% (57,7%) waar dat in 2020 is gezakt naar nog 34,1%.

Enkele concrete gegevens over 2020

In het afgelopen jaar dienden 16.910 personen een verzoek tot internationale bescherming in bij de dienst vreemdelingenzaken. De top 5 in deze aanvragen = Afghanistan met 3.104 verzoekers. De stijging betreft vooral niet-begeleide minderjarige asielzoekers.

Na hen volgt Syrië met 1.725 aanvragers, Irak met 864 verzoekers: Eritrea bracht ons 862 verzoekers en de Palestijnen sluiten met 788 verzoekers, voornamelijk uit Gaza, de top 5 af.

Belgium, Flanders the place to be

In september ll, verklaarde Dirk Van den Bulck tegenover De Standaard, dat België de place to be is voor niet begeleide Afghaanse tieners. “Het aantal Afghaanse niet-begeleide minder­jarigen dat in ons land asiel vraagt, neemt weer sterk toe. Ze zaten vast in Griekenland of de Balkan, maar komen evengoed uit Duitsland en Zweden waar ze mogelijk uitgeprocedeerd zijn.” “De migratie en smokkel van ­Afghaanse tieners zullen ook de ­komende jaren groot blijven. ‘Het aantal Afghaanse jongeren onderweg is onvoorstelbaar hoog’, zegt Van den Bulck. ‘Afghanistan is het land met een van de hoogste vruchtbaarheidspercentages.

Voor veel gezinnen is het bijna een economisch model geworden om een of meer kinderen naar het Midden-Oosten en West-Europa te sturen, niet altijd met de bedoeling om gezinshereniging te bekomen, maar om een kostwinner te hebben.’ https://www.standaard.be/cnt/dmf20200921_97578248

Opvallend is dat de daling van het beschermingspercentage vooral te maken heeft met de stijging van het aantal niet-ontvankelijkheidsbeslissingen. En dat betreft dan weer de meervoudige aanvragen en verzoeken van personen die al een beschermingsstatus in een andere (Europese) lidstaat hebben.

Het blijft toch een eigenaardige vaststelling dat asielzoekers liefst van al, na erkenning, in Vlaanderen komen wonen. Het landsdeel waarvan velen blijven beweren dat het zoveel nationalistisch, racistisch en onverdraagzaam volk herbergt.

Hoeveel en waar blijven ze

Als ik de optelsom maak van het aantal asielzoekers wat zich sinds 2015 tot en met 2020 in ons land heeft aangemeld kom ik tot het aantal van 146.890 personen.

Maar als ik de optelsom maak van het aantal wat in diezelfde periode ook een verblijfstatus kreeg in België, dan is dat niet eens de helft, namelijk 70.752…

Ik neem aan dat het aantal aanvragers, die niet werden erkend en spontaan zijn teruggekeerd naar hun land van herkomst, of naar het land waar ze eerder al een status kregen, erg miniem, misschien zelfs onbestaande is…

Ongetwijfeld verblijft het gros van hen nog steeds in ons land en zoeken die liefst de anonimiteit van een stad op zodat hun illegaal verblijf zo lang mogelijk onder de radar zou blijven. Dus ja, ook in Turnhout !!  En zo groeit de groep van illegalen alweer met vele duizenden aan.

Kunnen deze aanvragers niet besmet zijn ?

Tot slot stel ik me nog steeds de vraag wat de corona-aanpak is van zij die zich in ons land aandienen als asielzoeker ?! Worden die onmiddellijk getest èn in quarantaine geplaatst in het asielcentrum waar ze worden aan toegewezen ?? (1.879 aanvragers in december 2020)

En zij die hier ‘ergens’ in de illegaliteit leven en wonen…daar is al helemaal géén corona-controle op mogelijk…