Goed twee maanden besturen ze dit land. De coalitie tussen liberalen, groenen, socialisten en christendemocraten, maar deze laatsten enkel langs Vlaamse kant.
Voor mezelf maak ik volgende vaststellingen :
*De regering kwam bijna uitsluitend in het nieuws in het kader van corona. Voorlopig is het dus in de eerste plaats een corona-regering
*De communicatie daaromtrent was duidelijker en eenvoudiger dan bij Wilmès
*Premier Alexander De Croo en alle andere ministers, ook die van de deelstaten worden duidelijk overvleugeld door Frank Vandenbroucke. Die zijn communicatie was veelal erg belerend. Vandenbroucke is èn intellectueel èn géén teamspeler !!
*Met de aankondiging dat ons land vanaf 5 januari zal beginnen met vaccineren, maakte de premier duidelijk dat hij de leader of the band is, of toch wil zijn…
*In de zogenaamde main stream media, de politiek correcte media dus, was nog geen enkel onvertogen woord te horen of te lezen over Vivaldi
*De Vlaamse democratische oppositie, NVA dus zit voor die media, in de hoek waar de klappen vallen. Telkens als Bart De Wever zijn mond opendoet, brengt media dat onmiddellijk in verband met het feit dat NVA in de Vlaamse regering toch de Minister-President in eigen rangen heeft. Vooral politicoloog Carl Devos, ligt daarvoor bijna altijd op vinkenslag.
Een eigen smoel
Maar dat is meteen ook de Achilleshiel van zowel de NVA als federale oppositiepartij en van Jambon als Vlaamse leider en in die hoedanigheid ook deelnemend aan het federaal overlegcomité.
Dè uitdaging voor deze partij is mijn inziens immens groot maar bij een goede ordening ook wel haalbaar. Vlaanderen en zijn regering laten schitteren de volgende 3 jaar en als partij niet wegdeemsteren. Maar vooral ook zich niet laten uitdagen, opjagen door extreem-rechts. Meer dan ooit zal NVA moeten werken aan een duidelijk en aantrekkelijk profiel.
Misschien moeten enkele NVA topfiguren als Peter De Roover en Theo Francken, minder aanwezig zijn op de sociale media. Twittergewijs hebben zij steeds meer de neiging om op elke slak zout te leggen. Op langere termijn zou dat wel eens dodelijk kunnen worden voor henzelf en hun partij…
Vivaldi hier, Vivaldi daar
En dan is er ook nog dit : in Doorbraak vraagt Bart Maddens, ook al een politicoloog, zich af of Vlaanderen in 2024 ook een Vivaldi-coalitie zal krijgen ?
De vier Vivaldipartijen hebben in het Vlaams parlement, samen 62 zetels (19 CD&V, 16 Open Vld, 14 Groen en 13 sp.a). Dit is precies de helft en dus één te weinig voor een absolute meerderheid. Sp.a haalde 13 zetels en N-VA 35. Dat komt omdat de laatst toegekende zetel in de kieskring Antwerpen ‘zweefde’ tussen die twee partijen. Een tijdlang leek het erop dat die naar de sp.a, zou gaan. Finaal is die echter bij N-VA terecht gekomen, maar dat was uitermate nipt. Met 238 stemmen extra had sp.a die zetel gehaald, ten nadele van N-VA. Dat is extreem weinig op een electoraat van 1.314.809 kiezers.
Of dit in 2024 zal gebeuren, een Vivaldi meerderheid, hangt uiteraard in de eerste plaats van de kiezer af. Maar vooral ook van volgende drie factoren
*of de Vlaamse regering, onder leiding van Jan Jambon, de komende drie jaar een betere koers zal rijden dan de afgelopen periode. Met een èchte sterke Jan !
*of de NVA sterk zal staan op eigen benen met een eigen smoel en niet het VB zal achterna hollen
*of de federale regering, bijvoorbeeld inzake migratie en asiel, een beleid zal voeren wat de verdere opgang van extreem-rechts in Vlaanderen, aan de ketting legt.
Bovendien zijn er in 2024 ook gemeenteraadsverkiezingen. Wat hierboven staat geschreven is dus ook van enorm belang op lokaal vlak !
Dré Wolput 