We zullen nog een tijdje alles op alles moeten zetten om het coronavirus onder controle te krijgen. Zelf ga ik ervan uit dat we nog minstens tot einde april in deze lock down zullen blijven. Ondertussen kunnen we niet anders dan blijven rekenen op de tomeloze inzet van ontelbare zorgverleners. En ook de ordiensten hebben hun handen meer dan vol. En zeker ook voor hen die zorgen dat we eten en drinken kunnen blijven kopen. Mijn hoed af voor u allemaal.
We zullen ook nog een tijdje alles op alles moeten zetten om de vele zelfstandigen, kmo’s en bedrijven, net als de honderduizenden tijdelijke werklozen financieel te ondersteunen. Orde brengen in de begroting en de tekorten is nu niet aan de orde.
Opnieuw de buikriem aanhalen
Maar…zo mogen we toch hopen, op een gegeven ogenblik (niemand weet nu al wanneer) zullen we ook alles op alles moeten zetten om die economie -op alle niveau’s- terug aan de slag te krijgen.
En dan komen we onvermijdelijk wel terug bij die begroting terecht. Want ook na deze crisis moet ons land, alle ziekenhuizen, scholen, alle mogelijke diensten blijven draaien.
En dat zal dan ongetwijfeld betekenen dat we met z’n allen onze buikriem terug moeten aanhalen. Want dan zal de overheid moeten snoeien. Ook wellicht in de sociale zekerheid.
Oude wijn in nieuwe zakken
Wat die aard van de maatregelen betreft zal wellicht worden teruggegrepen naar recepten zoals we die 30 à 40 jaar geleden ook al kregen opgelepeld door ondermeer de opeenvolgende regeringen Martens.
De Belgische economie was zwaar getroffen door de tweede oliecrisis in 1979. De eerste oliecrisis was al in 73/74 voorafgegaan. Denk maar aan de autoloze zondagen van destijds om zoveel mogelijk olie te sparen. Een sterke aangroei van de werkloosheid en de geboorte van het brugpensioen zijn kenmerken uit die tijd.
Een zogenaamd globaal sociaal en economisch herstelplan werd uitgewerkt maar meteen ook getorpedeerd door de liberale ministers waardoor Martens 3 op 7 oktober 1980 zijn ontslag ging aanbieden bij de koning.
Verder werden we in de jaren ‘8O nog om de oren geslagen met programmawetten, volmachten, indexsprongen, herstelbeleid met aandacht voor het herstel van de concurrentiekracht v/d bedrijven. De bevordering van de werkgelegenheid en de sanering van de overheidsfinanciën.
Op 21 februari 1982 devalueerde de Belgische frank met 8,5%
In 1985 bedroeg de totale overheidsschuld bijna 5.000 miljard frank. Onder druk van toenmalig VBO-voorzitter André Leysen werd alweer een herstelplan -genoemd het Sint-Anna-plan- uitgewerkt in 1986. Dit plan omvatte 200 miljard besparingen (zowat 5 milard euro dus) Hoeft het gezegd dat dit plan leidde tot een golf van stakingen en betogingen ?
Niet de olie, maar een onzichtbare vijand
De financieel/economische/tewerkstellings- crissisen in de jaren 70/80 werden veroorzaakt door de oliesjeiks en dito baronnen. Vandaag echter kampen we met een enorm groot en wereldwijd gezondheids-probleem, genaamd : Coronavirus COVID-19
Een onzichtbare en voorlopig nog niet te temmen vijand. Een vijand die mensen ziek maakt, zwaar ziek. Een vijand die mensen doet sterven. Vandaag zijn we in de eerste plaats toe aan het redden van mensenlevens. En daar moet alle aandacht naartoe gaan.
Hoe moeilijk het ook mag zijn. Maar tegelijk moeten we ook geloven in onze zorgverleners, in onze virologen, in die duizenden die wereldwijd op zoek zijn naar medicatie en een vaccin tegen dit onzichtbare beest.
En we zullen deze crisis dus ook bevechten tot ze overwonnen is. En dan komt de tijd om alle andere dan medische zaken te herstellen…
Ondertussen blijven we de opgelegde maatregelen strikt opvolgen omwille van onze eigen gezondheid en het welzijn van onze medemensen. Hou moed en blijf mekaar graag zien.
Voor wie dit stukje geschiedenis helemaal wil nalezen, dat kan via onderstaande link.
Dré Wolput 