Over exact 6 maanden, ga ik met wettelijk pensioen. Op dat ogenblik stopt mijn loopbaan ook officieel. Sinds enkele jaren voel ik mij steeds meer een vreemde in het ACV-huis. De vakbond die ruim 31 jaar mijn werkgever is geweest. Maar mijn syndicaal engagement dateert van nog enkele jaren eerder.
Mijn loopbaan begon in augustus 1970 in de toenmalige peperkoekfabriek Van Deun-Poppeliers. Op 2 november van dat jaar schakelde ik over naar Philips in Turnhout. Het is ook daar dat mijn syndicale loopbaan is begonnen.
Zo was ik kandidaat bij de ACV jongeren in 1976, verkozen in de ondernemingsraad en aangeduid tot syndicaal délégué. 4 jaar later, in oktober 1980 trad ik in dienst van het ACV. Als propagandist voor Arendonk en Retie, later ook voor Turnhout, Oud-Turnhout en Ravels.
Het was de tijd waarin het meervoudig lidmaatschap eerder de regel dan de uitzondering was. Dit meervoudig lidmaatschap betekende -uiteraard- dat je zelf, maar ook je werkende partner, lid was van het ACV, de CM en de KWB terwijl je echtgenote lid werd van KAV. Je bankrekening opende je bij BAC, waar je ook een coöperatief aandeel- een goed spaarboekje zeiden ze- van Arcopar kocht. Voor jezelf en je gezinsleden en alles wat met verzekeringen te maken had, daarvoor klopte je aan bij DVV (De Volksverzekering)
Alhoewel niet echt verplicht werd je toch met zachte hand tot dit meervoudig lidmaatschap gedwongen. Toen mijn echtgenote begon te werken bij Familiehulp, kreeg ze van de directie een brief waarin werd aangeraden haar loon te laten storten op een…BAC rekening. We vonden dat eigenlijk allemaal heel normaal.
En stemmen deed je, absoluut NIET voor de rooi maar best wel voor de CVP…waar het machtige ACW zelf kon uitmaken wie/waar namens de arbeidersbeweging op hun lijsten kwam te staan.
’t Kan verkeren
Maar…het kan verkeren. En dat deed het erg plotseling èn erg fel, met het faillissement van Arco in 2011. Omwille van de blog die ik daarover toen schreef, werd ik -ondertussen enkele dagen bruggpensioneerde- toch nog bij de bazen gesommeerd. Er waren sociale verkiezingen op komst (in 2012) en dan kon men deze nestbevuiling missen als kiespijn. Dat 800.000 coöperanten hun geld kwijt waren…deed toen niet ter zake !
https://www.gva.be/cnt/aid1369324/offshoredeals-dexia-werden-net-voor-nationalisering-verlengd
Rerum Novarum 2019…een bewegingstempel vol Farizeeërs…
Enkele weken geleden vroeg een jonge vrijgestelde van het ACV me, of ik bereid was tot een gesprek, want hij had het toch moeilijk met mijn blogs…Uiteraard ben ik op die uitnodiging ingegaan. Vrij snel kreeg ik te horen dat de cijfers die ik veelvuldig vermeldde wel juist zijn maar dat er wat schort aan mijn analyse(s)??!! Trouwens, voor hem is NVA een extreem-rechtse partij. En daarmee was het gesprek eigenlijk al afgelopen…ook al toen ik antwoordde dat rechts zijn geen ziekte is.
Zeggen dat ik me stoorde aan het uitbundig koketteren van het ACV(W) met de PVDA (lees mijn blog omwenteling) had niet veel zin meer. Hoe dan ook, Actief in het ACV sinds 1976, voel ik me vandaag, meer dan ooit vervreemd van mijn vakbond en kan me maar amper voorstellen er nog te willen werken…Hetzelfde beeld wat het ACW betreft.
https://wolput.com/2019/05/30/omwenteling/
Maar het zal wel aan mezelf liggen. Ik ben en wil immers niet mee opschuiven naar (extreem) links.
Socioloog Mark Elchardus heeft dan ook overschot van gelijk wanneer hij stelt : De stem die men nu uit het middenveld gehoord heeft, is die van de professionals, de kaders en middenkaders, en niet die van de leden. Dat kader is een uitermate progressieve groep en dat heeft de toon gezet en dat heeft de sociaaldemocratie en christendemocratie zwaar gekost.
Dré Wolput 