De meesten weten wel dat ik een (gewezen) vakbondsman ben. Eerst als militant, lid ondernemingsraad en syndicaal afgevaardigde bij Philips en later als personeelslid bij het ACV. In die hoedanigheden leerde ik dat je best, vooraleer aan een staking te beginnen goed moet nadenken over strategie om te vermijden dat je jezelf ‘kapot’ staakt.

Ik ben meer en meer de overtuiging toegedaan dat de klimaatstakers dat nu wel aan het doen zijn : zichzelf kapot staken.
Bij herhaling : ik vind het knap dat onze jongeren een krachtig signaal hebben gegeven over de noodzaak van een gedegen klimaataanpak. Zonder twijfel hebben zij ervoor gezorgd dat dit punt nu wel bovenaan de agenda staa(k)t.

Resultaatsgericht staken

Maar, resultaatsgericht, is het ook enorm belangrijk, om de manoeuvreerruimte van je tegenstanders -de politici/politiek- goed in te kunnen schatten. En net daar is het mijn inziens, van bij het begin misgelopen. De federale regering was immers al van voor de eerste klimaatbrosdag een minderheidskabinet in lopende zaken.

Wat meteen betekent dat ze weinig tot geen bewegingsruimte meer hadden/hebben…En al zeker niet om beslissingen met een zware financiële impact te kunnen/mogen nemen.

Draagvlak

Meer en meer, maar vooral veel meer dan bij het begin hoor ik kritieken op het aanhoudende bosbrossen. Dat is ook een belangrijk gegeven bij stakingen/acties…zorgen dat je ‘de publieke opinie‘ mee hebt en BLIJFT meehebben als het allemaal wat langer duurt.

Bij de internationale klimaatstaking van 15 maart ll, waren er in Brussel -geteld door in dit kader ruimer dan anders tellende politiediensten- 30.000 manifestanten. Triomfalistisch riep klimaat-voorloopster Anuna De Wever uit “En is er nu voldoende draagvlak” ?!

Wat dat betreft moet ik haar toch teleur stellen. Er zijn in België zowat 1,2 miljoen leerlingen in het secundair onderwijs + hogeschool en/of universiteitsstudenten. 15 maart werd, naast tientallen klimaatorganisaties en enkele politieke partijen, ook ondersteund door de 3 vakbonden. Bovendien liepen er heel wat niet-studenten/leerlingen in mee. Gaande van ouders/grootouders, leerkrachten, politieke en andere sympathisanten.

Rekening houdend met al deze elementen meen ik te mogen stellen dat het draagvlak, hic et nunc,  niet zo bijster groot (meer) is. Ik vrees zelfs dat het draagvlak evenals de sympathie in al die weken van acties, eerder is afgebrokkeld.

Hèt ‘punt’ hebben deze jongeren duidelijk gemaakt ! Maar, zo verder doen tot aan de verkiezngen van 26 mei zou wel eens een totaal ander dan het beoogde resultaat kunnen hebben.

Staak jullie niet verder kapot.