De voorbije maanden pendelden we van het ene WZC (woonzorgcentrum) naar het andere, van het ene ziekenhuis naar het andere.

Op 22 april, kwam de vader van Rita (Marcel Maes) via spoed in het AZ Turnhout terecht. (campus Sint-Elisabeth) Na zowat 3 maanden ‘geriatrie’ werd hij overgebracht naar het WZC ‘De Wending’ in Turnhout. Daar is hij op 19 augustus overleden.

Daags na de spoedopname van Marcel, was het mijn beurt om met hartproblemen in diezelfde spoedafdeling terecht te komen. Diagnose : een flutter die met een ablatie zou worden opgelost. Die ingreep werd toegepast in het ZOL (ziekenhuis Oost-Limburg) te Genk op 6 augustus.

Ondertussen was mijn moeder op 24 juni overleden in het WZC ‘Lindelo’ te Lille. Nadat ze de wens had uitgedrukt om niet meer naar het ziekenhuis te gaan, werd de palliatieve sedatie opgestart.

In deze periode van zowat 4 maanden, heb ik, ook letterlijk, aan den lijve ondervonden hoe ongelofelijk belangrijk zorg en zorgverlening zijn. En die zorg is zeker niet enkel een kwestie van ‘technische ingrepen’. Er komen ook heel veel emotionele aspecten bij kijken. Zowel naar de patiënt toe als naar zijn omgeving.

Het is onvoorstelbaar met wat een aandacht maar vooral ‘liefde’ voor mensen deze zorgen worden toegediend. En daarbij worden de bekommernissen, onzekerheden, vragen…die bij de famillie leven, niet uit de weg gegaan.
Ik zou het niet kunnen zoals wij het hebben mogen ervaren. Mijn respect voor alle verzorgenden, verpleegkundigen, … is er enkel maar door toegenomen. Echt waar : hoedje af voor hen.

Wat mij ook duidelijk is geworden : zorg MOET uitsluitend gericht zijn op mensen en niet op het maken van winsten !

 Zorg kan of mag niet geprivatiseerd worden!

Op zorg mag ook niet klakkeloos worden bespaard, zoals we dat nu met het huidige beleid veel te veel ervaren.
Enkel al aan het (grote) aantal Nederlanders, die in onze zorgverlening terecht komen, kan je merken dat die zorg bij ons op een hoog niveau staat. En dat moet zo blijven.

Dré Wolput
21 augustus 2015