…dan laat je me gaan. Nee, géén huizenhoog cliché maar wel oh zo (z)waar.

Wat is A.L.S. ?

Amyotrofische Laterale Sclerose (ALS) is een dodelijke zenuw-spierziekte die alle spiergroepen, met uitzondering van de autonoom aangestuurde spieren, kan aantasten. Een ALS-patiënt overlijdt gemiddeld 33 maand na de diagnose door verlamming van de ademhalings- of slikspieren. Er is echter een aanzienlijke spreiding in de uiteindelijke levensverwachting van ALS-patiënten.

De vele kijkers van thuis, waaronder ikzelf en Rita, kunnen de aftakeling volgen van Steven Lambrechts, vertolkt door Ben Van Ostade, die in de serie de rol van A.L.S.-patiënt speelt. Dat deze ziekte in het scenario werd ingeschreven is niet verwonderlijk. Leah Thijs en Marleen Merckx (Marianne en Simonneke in thuis) ondersteunen al vele jaren de Belgische A.L.S. Liga.

Recent werd duidelijk dat Steven kiest voor een waardig sterven. Euthanasie dus, zonder dat dit uitdrukkelijk werd vernoemd. Nog enkele weken geeft hij zichzelf. Alle kijkers konden merken dat zijn spraak ondertussen fel achteruit was gegaan.

Dit alles doet mij vanzelfsprekend terugdenken aan de keuze voor euthanasie, die mijn -op 7 mei 2006 overleden- echtgenote ook maakte. Zij deed dat van zodra duidelijk was dat ze getroffen was door de ziekte A.L.S. (diagnose op 17/6/2004) Een aandoening waarvan ik vroeger al eens schreef dat dit een ziekte is die niet enkel de patiënt, maar het hele gezin en omgeving gijzelt.

Zoals Jeke het altijd had gewild en uitdrukte, zou de euthanasie worden toegepast van zodra alle geneugtes van het leven verdwenen zijn. Na overleg met de huisarts, en na het verplichte advies van een andere dokter die NIET met Jeke bekend was, werd een datum gekozen.

Onwezenlijk

Alhoewel Jeke haar keuze voor euthanasie reeds maakte zodra de diagnose van A.L.S. werd gesteld, verliep de periode tussen het vaststellen van de datum en de uitvoering echt wel onwezenlijk. Elke dag, elk uur zelfs elke minuut was er een van een beetje afscheid nemen van mekaar. Van alles wat je dan nog samen doet, beseffen dat het telkens de laatste keer is…Van afscheid nemen ook van onze zoon en zijn (toen nog) vriendin. (nu echtgenote) We planden zelfs nog een uitstap naar de bloesemroute. Samen met haar (schoon)broers en (schoon)zussen, waarbij Jeke hen zou duidelijk maken dat de dag van afscheid voor haar nakende was.

Herinneringen ophalen was heel moeilijk. Vele maanden voordien reeds was Jeke haar spraak volledig kwijtgeraakt aan die moordende ziekte. Maar we deden het wel, zo goed en zo kwaad mogelijk. Samen werd ook de manier van afscheid nemen, de dag en verloop van de begrafenis en wie zeker uit te nodigen afgesproken. De tekst van het bidprentje had ze zelf al geschreven. In de periode dat ze dat zelf nog kon…

Onvoorstelbaar moedig ook hoe Jeke de hele periode van haar ziekte heeft doorgemaakt. Nooit was ze, naar ons of naar de mensen die haar zeer nabij waren opstandig. Haar keuze voor euthanasie was voor haar zeker geen egoïstische beslissing. Integendeel zelfs. Ze wist dat ze niet kon genezen van A.L.S. Ze besefte als géén ander dat deze ellendige ziekte niet enkel haarzelf gijzelde, een gezonde geest in een steeds zieker wordend lichaam, maar ook haar gezin en omgeving.

Het was en is voor ons nog altijd een troost te weten dat haar vraag om euthanasie ook en vooral een daad van liefde was tegenover onszelf en allen die haar nabij zijn geweest