We naderen Allerheiligen/Allerzielen. Met het toenemen van je eigen leeftijd, merk je dat steeds meer mensen uit familie- of vriendenkring, je zijn ontvallen. Steeds meer mensen die je regelmatig in gedachten hebt. Niet alleen op 1 of 2 november.

Zondag 1 november zal het al de tiende keer Allerheiligen worden, nadat mijn vrouwtje, Jeke, is overleden. Voor haar is en blijft er een bijzonder plaatsje in ons hart. Dagelijks ook passeert ze wel eventjes in mijn/ons aardse bestaan.
De keuze van Jeke, voor euthanasie, was absoluut geen egoïstische keuze maar een keuze uit liefde.

In 2007 vond ik de moed om ons verhaal op papier te zetten. Naar aanleiding van Allerheiligen, wil ik het graag delen, als een eerbetoon aan deze moedige vrouw maar ook aan anderen die met dergelijke keuze geconfronteerd werden of worden!

In juni 2004 werd bij mijn (op 7/5/2006 overleden) echtgenote, de ziekte A.L.S. vastgesteld Amyotrofe laterale sclerose. Een vernietigende spierziekte die (kan) leiden tot volledige verlamming. Een snelle degeneratieve aandoening die -in ons geval- niet behandelaar is en niet te genezen valt.

Mijn echtgenote wenste van bij de diagnosestelling dat zij ‘niet tot het bittere einde’ zou moeten gaan en drukte de wens uit om, zodra zij hiervoor het ogenblik gekomen achtte, euthanasie toe te (laten)passen.

Na bespreking met de behandelende arts(en) werden de nodige formulieren daartoe ook ingevuld.
Al snel kon mijn vrouw niet meer spreken en zetten zich de eerste verlammingsverschijnselen in. Na enkele maanden kon ze niet meer fietsen of een auto besturen. Langzaamaan werd ook het stappen steeds moeilijker en werd een rollator aangeschaft. De ‘aftakeling’ ging zo snel dat ook een roelstoel diende te worden aangeschaft. Ook bij haar persoonlijke hygiëne had ze al snel hulp nodig.

Meer en meer werd niet alleen zijzelf, maar ook ons ganse gezin, door deze ziekte gegijzeld. Vanaf half 2005 was er dan ook zo goed als ‘permanente aanwezigheid/hulp’ vereist. Dank zij de fantastische inzet van ondermeer famillie en buur, is zij tot bij haar overlijden thuis kunnen blijven en werd haar alle hulp en ondersteuning geboden die nodig was. Begin 2006 diende ze een maagsonde te laten plaatsen. Eten/drinken was immers zo goed als onmogelijk geworden. Ze beschouwde dit zowat als het einde van de ‘levensgeneugten’. Enkele maanden later drukte ze dan ook -opnieuw- de uitdrukkelijke wens uit, dat euthanasie zou worden toegepast.
De nodige afspraken werden gemaakt met de huisarts.

Eerder stelde ik al, dat de ziekte ALS, mijn vrouwtje en haar gezin/omgeving ‘gijzelde’. In dergelijke situatie is euthanasie dan ook méér dan een loutere daad van levensbeëindiging.

Ik ben en blijf de overtuiging toegedaan dat het, vanwege mijn vrouw, ook een keuze uit liefde was. Liefde voor haar man, zoon, familie en omgeving.

Meer dan wie ook besefte ze dat haar situatie uitzichtloos was en daardoor ook die van ons. Een gezonde geest, welke gevangen zat in een steeds zieker wordend lichaam. Zeer bewust heeft mijn vrouwtje gekozen voor een zeer moedige, maar vooral liefdevolle beslissing.